Bolu’da eşi öldükten sonra 12 yaşından beri tek başına baktığı kızını tüm zorluklara karşın büyütüp evlendiren bedensel engelli Huri Kayaalp, fedakarlığıyla örnek oluyor.
Geçirdiği çocuk felci sonucu 4 yaşında iki bacağını kullanamaz hale gelen bedensel engelli Huri Kayaalp (62), güç bir çocukluk devri geçirmesine karşın hayattan hiç kopmadı.
Çocuk sahibi olabilmek için 27 yaşındayken kendisinden yaşça büyük eşiyle mantık evliliği kuran Kayaalp, evliliğinin ikinci yılında “Nurten” ismini verdiği kızını dünyaya getirdi.
Sağlıklı kızı 12 yaşına girdiğinde eşini kalp krizinden kaybeden Kayaalp, çocuğuyla baş başa kaldı. Eşinden kalan emekli maaşı ile yaptığı el işi ve örgüleri satarak geçimini sağlayan anne Kayaalp, güç kaidelerde büyüttüğü kızını evlendirdiği gün hayatının en memnun anını yaşadı.
Şu anda Bolu Belediyesinin kendisine tahsis ettiği 1 odalı meskende tekerlekli sandalyesiyle hayatını sürdüren Kayaalp, fedakarlığıyla örnek oluyor.
“Yoruldum, bıktım dediğim bir an hiç olmadı”
Anne Huri Kayaalp, AA muhabirine, 14 yıl yaşadığı eşinin vefatıyla kızına tek başına bakmak zorunda kaldığını anlattı.
Hamilelik sürecinde hiç zorlanmadığını aktaran Kayaalp, “Mutfağa gidip mama yapardım. Değnekle yürüdüğüm için mama şişesini elime alamazdım. O yüzden kızımı, mama şişesini ağızımla taşıyarak besledim ve büyüttüm. 4-5 yaşındayken parka gönderirdim. Gerisinden gidemediğim için camdan bakardım. Kaybolacak diye çok korkardım, daima yüreğim ağzıma gelirdi.” diye konuştu.
Kızına eşya ve kıyafet alabilmek için el işi yaptığını söyleyen Kayaalp, “Bebekliğinde hazır bez bile alamamıştım. Bezlerini kaynatır yıkardım. Varım yoğum bir kızım vardı. Çok üstüne düşerdim.” dedi.
Kayaalp, kızının da babası öldükten sonra kendisine çok yardımcı olduğunu belirterek, “Kömür torbalarını, odunları taşırdı. O benim elim ayağımdı. Kızım 5-6 yaşındayken pazara alışverişe gönderirdim. ‘Annen yok mu?’ derlermiş, o da ‘Annem engelli.’ dermiş. Her gün okulun kapısına masraf beklerdim. Sonra çalışmaya başlayınca iş yerinin kapısında beklerdim. ‘Dünyadan ve çocuğumdan yoruldum, bıktım.’ dediğim bir an hiç olmadı. Daima Allah’a şükrettim.” sözlerini kullandı.
Artık kızının evlendiğini, meskende yalnız yaşadığını lisana getiren Kayaalp, “Kendi kendime bakabiliyorum. Yemeğimi yapıyorum, çamaşırımı, bulaşığımı yıkıyorum. Yapamadığım yerde kızımı çağırıyorum. O yardım ediyor, bakıyor, Allah razı olsun.” diye konuştu.
“Ne vakit hasta olsam, daima başımda beklesin isterim”
Nurten Aydemir (31) de babası öldükten sonra annesine dayanak olmak için gayret harcadığını söyledi.
Çocukken zayıf olduğu için tekerlekli sandalyeyi itmekte zorlandığını söz eden Aydemir, “İnsanlar bize yardım etmeye çalışırlardı. Çocuk aklıyla birisi yardım etmek isteyince utanırdım. Gurur yapıyordum o halimde. ‘Götürürüm’ diyordum. Bir yere gitmek 2-3 saatimizi alırdı, zira 10-15 metre gidip dinlenmek zorunda kalıyordum.” dedi.
Annesiyle her vakit gurur duyduğunu lisana getiren Aydemir, “Hiç aklımdan çıkmaz. ‘Biberonu ağzımla taşırdım.’ dediği vakit çok duygulanıyorum. Artık de o denli. Az bir maaş alıyor, birçoklarını bana harcar. Neyi varsa benden esirgemez, ben de ondan esirgemem. Âlâ ki beni doğurmuş. Hala daha ne vakit hasta olsam, annem daima başımda beklesin, bir yerimi tutsun isterim.” sözlerini kullandı.
Aydemir, annesinin kendisini hiçbir vakit yalnız bırakmadığını, yeri geldiğinde babalık ve arkadaşlık yaptığını belirterek, şunları söyledi:
“Engelli çocuğu olmak çok sıkıntı. Hem kendim bir yere gitmeye çalışıyordum hem de annemi bir yere götürmeye çalışıyordum. Fizikî ve ruhsal zorlukları başka. Beşerler size bakarken çocukken daha çok utanıyorsunuz. Keşke tekrar o güne dönsem, ‘Ne var, benim annem, neden bakıyorsunuz?’ diyebilsem. Bu, içimde daima ukde olarak kalacak.”
Kaynak: Anadolu Ajansı / Zafer Göder
Haberler.com
