SANATÇI PAUL Cadmus, 1991 yılında AARP’nin resmi dergisi Çağdaş Maturity’yi karıştırırken kendisini kızdıran bir şey gördü. Hoşnutsuz bir okuyucu, editöre, İtalyan Rönesans sanatçısı Masaccio’nun ünlü Adem ve Meskene tablosunun, kilise yetkililerinin daha sonra cinsel organlarını kapatmak için ekledikleri incir yapraklarını dahil etmeden çoğalttığı için yayını eleştiren bir mektup yazmıştı.
Buna yanıt olarak, o zamanlar 87 yaşında olan Cadmus, 1999’da 20’den fazla yıl içinde ölen sanatçının ilk büyük kişisel sergisinin bir parçası olarak yakın zamanda New York DC Moore Galerisi’nde sergilenen “Utanç!” başlıklı bir çizim yarattı. yıllar. Uzun boylu ve çıplak duran, kolları birbirine dolanmış, kıvrak beyaz bir adam, kadın ve çocuğu gösteriyor. Ayaklarının dibinde, aralarında kanca burunlu bir rahip ve çocuğunun gözlerini kapatan bir annenin de bulunduğu bir grup tuhaf, giysili figür tiksintiyle kıvranıyor. Erkek formundan hoşlanan homoerotik görüntülerle tanınan Cadmus, daha sonra mektubun yazarının “‘pornografi’ kelimesinin derin bir tanımını yaptığını: çıplak bir erkek ve kadın” yazdığını yazdı. Kesinlikle sanatçının öfkesini kışkırtacak ironik bir değişiklikle, bugün “Utanç”ın bir reprodüksiyonuna “NSFW” düğmesini tıklamadan çevrimiçi olarak erişmek imkansız.
Çıplaklar, Western arka’daki en eski ve en inatçı kışkırtıcı kinayelerden biridir. Bugün internet bağlantısı olan herkes bir anda çıplak bir vücut görebiliyor (bunu yapmak için fazladan bir düğmeye basmak zorunda kalsalar bile). Ancak genel olarak dünya, özel olarak da arka dünya, ne tür bedenleri tasvir etmeyi, kutlamayı ve ölümsüzleştirmeyi seçtiği konusunda büyük ölçüde muhafazakar kaldı. Instagram’ın, erotik dramada Euphoria trafiği gibi televizyon şovları gibi meme uçlarını denetlediği bir çağda, yeni nesil sanatçılar bu ironiyi araştırıyor ve açıklığı genişletmek için çalışıyor, arka planda yaygın olan idealize edilmiş (genellikle beyaz ve ince) formlardan uzaklaşıyor. belgelenmiş varlığının çoğu için. Bunun yerine, daha akıcı, daha kapsayıcı ve daha dolgun bir vücut anlayışını yansıtan çıplaklar yaratıyorlar. Aynı zamanda akademisyenler ve koleksiyonerler, çıplaklığa yönelik natüralist, siğiller ve her türlü yaklaşım nedeniyle daha önce kanonun dışında bırakılan sanatçılara yeni bir bakış atıyorlar.
Bu baharda New York’ta düzenlenecek sergi dalgasının ön planda ve merkezinde çıplaklığın yeni yorumları yer alıyor. Bortolami galerisinde, dramatik biçimde kırpılmış, duygusallıktan uzak figürleri 1960’ların başında tanıttığında modası geçmiş olan Philip Pearlstein var. Gagosian, 1981’de 22 yaşında ölmeden önce, çıplak vücudunu süs olarak kullandığı yüzlerce tuhaf, unutulmaz fotoğraf yaratan fotoğrafçı Francesca Woodman’ın ilk sergisini sunuyor. Ayrıca Dimin Gallery’den 32 yaşındaki Emily Coan ve New Discretions’dan 52 yaşındaki Clarity Haynes, kadınlık, cinsiyet kimliği ve eşcinselliğin nasıl nefes alabileceğini keşfetmek için kendi bedenlerini ve arkadaşlarının bedenlerini kullanan bir grup çağdaş sanatçının parçası. Bu sık sık sinir bozucu geleneğe yeni bir hayat.
