Efnan Atmaca – Eğer hayattan biraz mola almak, dinlenmek, gülmek, keyifle dertleşmek, umut dolmak ve tekrar gündemin sertliğine katılmak için güç toplamak istiyorsanız haydi gelin Gülçin Kültür Şahin’e kulak verin. Şahin, “Aşk Bize Masal Olur” isimli oyunda masallardan öğrendikleriyle dünyayı algılamaktan hiç vazgeçmeyen Aslı’nın kıssasını anlatıyor. Aslı seviyor, seviliyor, aldatılıyor, terk ediliyor, üzülüyor, ağlıyor, yeniden seviyor… Yaşamaktan hiç korkmuyor. Ve oyundan çıkarken Aslı en uygun arkadaşınız oluyor. Dahası masallardaki memnun sonların hayatta yaşanabileceğine inanıyorsunuz. Kıymetli olan bakış açısı!
■ “Aşk Bize Masal Olur” seyirciye bir mola verdirtip farklı bir ‘masal’a götürdü. Sizi nerelere götürüyor bu oyun? Siz oynarken nasıl bir masalın içine giriyorsunuz?
Çok mert bir kahramanın masalının içinde hissediyorum kendimi. Yeni ihtimallerden korkmayan, onlar için heyecanlanan, hayatın âlâ berbat her şeyini kabul eden, üstün gücü tökezlediğinde de tam gaz devam edebilmek olan bir kahramanın masalı bu. O bitti diyene kadar bitmeyecek bir masal: Aslı’nın masalı. Heyecanlanıyorum. Hevesle dinleyeceğim maceraların anlatıcısı olduğum için heyecanlanıyorum. Oyunun birinci anından itibaren “ay durun durun daha neler anlatacağım” hissiyle doluyorum.
■ Klasik masalların çocuklar için değil büyüklerin için yazıldığı tartışması gündemde. Ne dersiniz yetişkinlerin çocuklardan daha mı çok gereksinimi var masallara?
Büyümek çok güç bir şey. Çocukluğun bitiminin mevte muadil bir kayıp olduğunu düşünüyorum ben. Çocukluk bittikten sonraki bütün yetişkinliğimiz boyunca çocukluğumuzun yasını tutuyoruz üzere hissediyorum. Tahminen de bu yüzden çocukluk burnumuzda ince bir sızı. Yetişkinlikte masal okumak tekrar çocuk olduğumuz vakitlere bir seyahat üzere geliyor. Sanırım bu sebeple de çok seviyorum. Kendini bir kahramanın yerine koymak, salt ona çizilen yolu değil, o yola alternatif ne yollar olabileceğini görebilmek, kendi geçtiğin yollarla benzerlikler bulmaya çalışmak ya da hiç senin seyahatine benzemeyen bir seyahate şahitlik etmek çok heyecan verici. Yetişkinlikte masal okuduğunda kendi kıssadan payını çıkarabiliyor insan. Sonunu beğenmediği masala istediği sonu biçebiliyor. Tahminen de büyümek o kadar da makûs değildir diye hissedebiliyor. Masal, çocukluğumuzdan gelip sırtımızı sıvazlayıp her şeyin hem çok değiştiğini hem de hiç değişmediğini söyleyerek bizi teselli eden bir el üzere.
■ Masallarda bayan temsili çok tartışılıyor. Aslı hayalleri uğruna risk alan, ona sunulanla yetinmeyip istediğinin peşine düşen bir kahraman. Ne düşünüyorsunuz bize masallarda tanıtılan bayanlar hakkında?
Çok sevilen masallardaki bayan tasviri tansiyonumu düşürüyor natürel. Bayan, başrol göründüğü öyküde bile başrol değil aslında. Ona biçilen elbiseyi bir biçimde üstüne oldurmaya çalışıyor. Bizim masalımızdaki Aslı’yı işte bu yüzden çok seviyorum. Sizin de dediğiniz üzere, kendi olmaktan, kusur yapmaktan, yanlış anlaşılmaktan, anlaşılamamaktan korkmayan bir karakter. Kendi olabilme yüreği göstermesiyle her cinsiyetten beşere ilham oluyor. İlham olmakla bir kederi olmadığı için ilham oluyor aslında. Kendi öyküsünün biricikliğine, kendi inşa ettiği memnun sona inanıyor. Yaşama, her hücresiyle yaşama, bazen mutsuz hissetmenin de olağan olmasına ve her şeyin -mutluluğun da mutsuzluğun da- süreksiz olduğuna inanıyor. Tüm bu taraflarıyla Aslı’yı çok kıskanıyorum. Her oyunda ona imrendiğim bir şey buluyorum.
‘En büyük zenginliğim hayatımdaki kadınlar’
■ Oyunun asıl kahramanları bayanlar. Erkekler figüran. Bayan dayanışmasının hoş bir örneği metin, üstelik bir erkeğin elinden çıkma. Bayan bayanın yurdu mu kurdu mu, ne dersiniz?
Yönetmenimiz Gülhan Kadim bana metni gönderdiğinde müellifin erkek olmasına önyargılı yaklaşmıştım doğrusu. Kerem Pilavcı bu önyargım sebebiyle beni ziyadesiyle utandırdı. Kerem çok uygun bir dinleyici, düzgün bir gözlemci. Kerem’in “Monologlar Müzesi”ndeki yeniden tek kişilik bayan oyunu olan “Bir Nebatın Gölgesinde” de beni çok etkilemişti. Bayan bayanın yurdu alışılmış ki. Bu soruya sonsuza kadar yanıtım evet olacak. 37 yaşındayım, hayattaki en büyük zenginliğimi, bahtımı hayatımdaki bayanlar olarak tanımlıyorum neredeyse. Direktörümüz Gülhan Kadim, hayranı olduğum, daima çalışmak istediğim, çalışmaya başladığımız andan itibaren de 1000 yıldır arkadaşım, kız kardeşim hissettiğim biri. Kendisinin yanından yöresinden bir an bile başka kalmak istemiyorum.
■ Sizin en sevdiğiniz masal hangisi? Bir masal içinde yaşamanız gerekseydi hangisini seçerdiniz?
Samed Behrengi’den “Bir Şeftali Bin Şeftali”. Ben de herkes üzere “Küçük Kara Balık”la tanışmıştım Behrengi’yle. “Küçük Kara Balık”taki cüret çok etkilemişti beni. Aşikâr ki yürek öykülerinden etkileniyorum. Hayata dört elle, büyük bir iştahla sarılan karakterleri okumak, hayata dair umutsuz hissettiğimde alarmlar çaldırıyor zihnimde. Bu masalda da çocukların inancı, yüreği, emeği, birbirlerine ve tabiata sevgileri çok sevindiriyor baş karakter şeftaliyi. Beni de…
