Neredeyse bir yıldır ilk kez annesiyle yalnız kalan Andrey Shevelyov’un bir sorusu vardı: Eve gelebilir mi?
Yanına oturup başını okşadı. Otel odasında ekşi, bayat bir koku vardı ve kıyafetler bir köşeye yığılmıştı. Tırnakları uzundu, kıvrıktı ve toprakla kaplıydı. Hapishanede keçeleşmiş ve bitlenmiş saçlarını kestiler.
Artık tertemiz tıraş olan Andrey, tıpkı psikozun ortaya çıkmasından önceki nazik, sanatsal uzunlukları gibi, 31 yaşından daha genç görünüyordu. Annesi ona çocukluk takma adı olan “Zaichik” derdi. Tavşan. Bir tutam saçı kulağının üzerine itti. Yatağa uzanıp gülümsedi ve yanağında bir gamze belirdi.
Olga Mintonye, ”Ben de seninle yaşamayı seviyorum” dedi ama bu dürüst bir cevap değildi.
Üç yıl önce, antipsikotik ilacını almayı bıraktığında, oğlu sanrılara çekildi, öngörülemeyen ve tehditkar patlamalar yaşadı. Evlerinden tahliye edilmekten korkan o ve kocası Sam, Andrey’i uzak tutmak için temassızlık emri istedi.
O zamandan beri bir çadırda yaşıyor, yırtık pırtık giysilerle ve korunmak için palalar taşıyarak Vancouver, Washington’da dolaşıyordu. İki kez hapse girmiş, hücresinde CIA hakkında bağırıp çağırmıştı. Üç kez psikiyatri hastanelerine kapatılmıştı, burada gardiyanlar kendisine antipsikotik enjekte edilsin diye güreşiyordu.
Şimdi eyaletlerarası yola bakan ekonomik bir otelin 117 numaralı odasında birlikteydiler. Eyalet, ağır akıl hastası kişileri ceza adaleti sisteminden uzaklaştırma çabasının bir parçası olarak, eyalet ona geçici olarak ev sahipliği yapmak için 8.400 dolar tahsis etmişti. Bu onu sekiz hafta boyunca Red Lion Inn’de tutmaya yetti.
Makale içeriğini alma konusunda sorun yaşıyoruz.
Lütfen tarayıcı ayarlarınızda JavaScript’i etkinleştirin.
Erişimi doğrularken gösterdiğiniz sabır için teşekkür ederiz. Okuyucu modundaysanız lütfen çıkın ve Times hesabınızda oturum açın veya tüm The Times’a abone olun.
Erişimi doğrularken gösterdiğiniz sabır için teşekkür ederiz.
Zaten abone misiniz? Giriş yapmak.
The Times’ın tamamını mı istiyorsunuz? Abone.
