Büyük ümitlerle kucaklarına aldıkları evlatlarının otizmli olduğunu öğrenen anneler, hayatlarını adadıkları çocuklarının gelişimi için fedakarca gayret ediyorlar.
“Melek” diye tabir ettikleri evlatlarının bir defa olsun “anne” diyebilmesini hasretle bekleyen anneler, çocuklarının gelişimi için adeta savaş veriyorlar.
İstekli Anneler Topluluğu kurucusu Gülşen Akgöz, AA muhabirine, 16 yıl evvel kucağına aldığı kızı Selin’in 8 aylıkken otizmli olduğunu ve gelişim geriliği bulunduğunu öğrendiğini söyledi.
Kızının rahatsızlığıyla vazife yaptığı 16 yıllık anaokulu öğretmenliğini bıraktığını söz eden Akgöz, o günden bu yana “meleğim” dediği kızı için uğraş ettiğini kaydetti.
Birinci etapta otizm teşhisini kabullenemediğini anlatan Akgöz, şöyle devam etti:
“İnsan en bedelli hazinesine toz konduramıyor. Neden ben diyor. Altından kalkabilir miyim, nasıl bir hayat beni bekliyor diye tasalar ve kaygılar başlıyor. Otizm neydi, tedavisi var mıydı, nasıl bir hayat beni bekliyordu, altından kalkabilir miyim diye tasalar yaşıyordum. Kendimde bu gücü hissedemiyordum. Başta kabul etme evrem çok sıkıntı oldu, meskene kapandım ve ağladım. Baktım kızım düzelmiyor, ağlamak tahlil değil, o vakit ne yapabilirim, bu çocukları topluma kazandırmak için evvel güçlü, memnun bir anne olmalıydım. Evet bunlar kolay olmadı lakin bunu başardım. Çıktığım bu yol bazen içimi acıtıyor, bazen çaba verirken düşüyorum ve yaralar kalıyor, o yaralar kalsa da iz bıraksa da asla pes etmiyorum, sonuna kadar gerisindeyim evladımın.”
Akgöz, kızı Selin’in büyük gayretler ve çalışmalar sonunda anne diyebildiğini ve bu hissin tanımının imkansız olduğunu söyledi.
Kızını topluma kazandırmak, ona şifa bulabilmek için çıktığı bu kuvvetli seyahatte tıpkı mukadderatı paylaşan birçok aileyle tanıştığını lisana getiren Akgöz, birbirlerinin yaralarını sardıkları bu ailelerle 2016 yılında İstekli Anneler Topluluğu’nu oluşturduklarını kaydetti.
Akgöz, toplulukla özel ihtiyaçlı çocuklarının memnunluğu ve muvaffakiyetleri için birçok proje gerçekleştirdiklerini ve etkinlikler düzenlediklerini belirtti.
“Evlatlarımızı topluma kazandırmak için gerekirse bir ömür sırtımızda taşırız”
Otizmli çocuğa sahip olmanın çok sıkıntı olduğunu vurgulayan Akgöz, “Bizi yoran şey evlatlarımız değil. Evlatlarımızı topluma kazandırmak için gerekirse bir ömür sırtımızda taşırız. Bizi yoran, zorlayan şey toplumun bakış açısı, bize yaklaşımı. Biz Otizm Farkındalık Günü olan 2 Nisan’da hayatın içerisinde yokuz, 365 gün hayatın içerisindeyiz. Bu çocukların yok sayılması, ötekileştirilmesi, dışlanması bizi yoran şey. Lütfen bu çocuklara acıyarak, kendi evlatlarına hak gördüğünü, kendi çocuklarını topluma kazandırmak için hak gördüğü şeyleri diğer çocuklara da hak görmemezlik yapmasınlar.” diye konuştu.
Akgöz, özel ihtiyaçlı çocuk sahibi ailelerin en büyük telaşının “Benden sonra çocuğuma ne olacak, benden sonraya kalmasın.” olduğunu lisana getirerek, “Ben benden sonraya kalmasın demek istemiyorum. Şayet ben ölürsem gözüm artta gitmesin. Bu çocukları emniyetli, emanet edeceğimiz toplumun, devletin denetlediği hayat merkezleri açılsın, biz ailelerin gözü artta bırakmayın.” sözlerini kullandı.
“Otizmi birinci etapta hiç bilmiyordum, grip üzere düşündüm, o denli zannettim”
Filiz Dündar da 14 yıl evvel kucağına aldığı Emir’in otizmli olduğunu bir yaşında öğrendiklerini söyledi.
Oğluna teşhis konulana kadar otizmin ne olduğunu bilmediğini, öğrendiğinde yıkıldığını belirten anne Dündar, bu durumu kabullenmesinin çok güç olduğunu kaydetti.
Dündar, birinci öğrendiğinde çocuğundan utandığı vakitlerin olduğunu belirterek, şunları kaydetti:
“Çünkü en sevdiğiniz varlık, canınızdan, kanınızdan, ona toz kondurmazken, tırnağına ziyan gelsin istemezken bu türlü bir teşhisle karşı karşıya kalınca büsbütün kendimi çektim. Komşularımdan, akrabalarımdan herkesten kendimi çektim. Otizmi birinci etapta hiç bilmiyordum, grip üzere düşündüm, o denli zannettim. Özel eğitim aldırarak, gizlice çocuğumla servislere bindiğim, sakladığım oldu. Bir grip üzere düşündüm, biz bunu yeneceğiz, kimsenin haberi olmadan atlatacağız lakin vakit geçtikçe bunun süreksiz bir şey olmadığını daha iyi anladım. Şu an o birinci başlarda çocuğumla ilgili hissettiğim hislerden eser yok.”
Oğluyla yaşamayı, onunla memnun olmayı öğrendiğini lisana getiren Dündar, şöyle devam etti:
“Komşunuzdan akrabalarınıza kadar bazen acıyarak bakan bir göz, bazen iğrenerek bakan sözler görüyoruz maalesef. Güya o çocuğun dünyaya gelmesini bilhassa istemişsiniz üzere sizi suçlayan gözler. Bunlara çok maruz kaldım, çok zorlanıyoruz. Toplumda, toplu taşımada, gittiğimiz yerlerde kasvet yaşıyoruz. Bizim esasen çok sıkıntı bir hayatımız var, sahiden de sıkıntı. Toplumdaki beşerler biraz daha hassas olsunlar. Otobüste, restoranda yani yanımızdaki çocuklarımıza delilermiş üzere değil de özel ihtiyaçlı bir birey olduğunu kabul ederek baksınlar.”
Anne Sevim Erat, güçlü bir hamilelik ve doğumun akabinde 34 yıl evvel kucağına aldığı oğlu Tolga’nın otizm teşhisinin 6 aylıkken koyulduğunu bildirdi.
Birinci günden bu yana verdikleri büyük gayretlerle birçok şeyi başardıklarını anlatan anne Erat, “Hiç kimse istemez ancak Allah’ımızın bir emaneti o bize. Tekrar dünyaya gelsem Tolga’nın annesi olmak isterim.” dedi.
Kızının göz teması kurmamasıyla 8 aylıkken otizmli olduğunu öğrendiğini söz eden anne Işık Hayat Anış, 10 yaşında olan Zehra’nın konuşabildiğini, yürüyebildiğini ve bunlar için de şükrettiğini belirtti.
Bedriye Yılmaz da 11 yaşında olan oğlu Furkan’ın otizmli olduğunu 3,5 yaşındayken öğrendiğini ve o günden bu yana onu topluma kazandırmak için büyük uğraşlar verdiklerini kaydetti.
Otizmli torunu Mehmet’e bakan Filiz Bayat ise onu çok sevdiğini ve yanından bir an olsun ayrılmadığını söyledi.
Kaynak: Anadolu Ajansı / İsmihan Özgüven
Haberler.com
